Hoe het komt weet ik niet. Maar mijn inbox raakt alleen maar voller en voller met spontane e-mails die ik niet helemaal niet wil. Ik zou er haast een dagtaak aan hebben om aan elke afzender te vragen mij van de adreslijst af te halen. Blijkbaar zijn er heel veel organisaties die mijn gegevens hebben. Al weet ik niet hoe dat precies is gebeurd en al helemaal niet waarom. Ik heb er in ieder geval niet om gevraagd!
Onzinmails
Organisaties vinden het kennelijk prima om mijn e-mailadres voor van alles en nog wat te gebruiken. Bijvoorbeeld door onzinmails aan mij te sturen met een tekst waarin het lijkt dat ze antwoord geven op een vraag die ik gesteld heb. En dat heb ik het nog niet eens over alle gewonnen prijzen, gratis spullen, geweldige deals, etcetera. Nu kan ik natuurlijk gewoon een ander e-mailadres nemen. Of me verdiepen in allerlei mail-instellingen. Dat zou soelaas moeten bieden. Maar voor hoe lang dan?
En, dat is toch gek? Waarom moet ik maatregelen nemen om de controle over iets wat van mij is terug te krijgen? Afblijven allemaal, zou ik zeggen. Persoonlijke gegevens, waaronder mijn e-mailadres, gebruik je alleen als ik het wil. En alleen voor de reden dat ik het gegeven heb.
Veel meer aan de hand
Nu kun je zeggen dat misbruik van e-mailadressen, behalve lastig, nog onschuldig is. Maar er is veel meer aan de hand. We dragen inmiddels ons hele dagelijkse doen en laten ‘vrijwillig‘ over aan de googles en de facebooks van deze wereld. Want zodra we digitaal informatie verstrekken of informatie zoeken, geven we ook informatie weg. We leggen onze gedachtewereld, interesses, onzekerheden, zelfs de plek waar we op dat moment fysiek aanwezig zijn, in de handen van heel veel organisaties die daar van alles mee kunnen en zúllen doen. Zonder dat wij het (bewust) weten, zonder dat we echt kunnen ingrijpen.
Geen rem
En vanaf dat moment is het vechten tegen de bierkaai. Zodra iets digitaal is, mag kennelijk alles. Weggeven, doorverkopen, voor andere doelen gebruiken. Er lijkt geen rem te zijn; de digitale wereld is immers open, transparant en er valt niets te verbergen. Een ontluisterend beeld hierover geeft het boek Je hebt wél iets te verbergen van Mauritz Martijn & Dimitiri Tokmetzis.
Maar we kunnen ook niet meer terug. De wereld is nu al dusdanig gedigitaliseerd dat we niet meer zonder kunnen. En dat neemt alleen maar verder toe. Moeten we dan maar berusten in het feit dat onze informatie, door wie dan ook, gebruikt en misbruikt wordt? Of moeten we ons juist veel meer bewust zijn van welke gegevens we vrijgeven voor wat, voor wie, en waarom?
Privacy als standaard
Het denken daarover lijkt langzamerhand te kantelen. Het belang van een deugdelijk bescherming van je persoonlijke gegevens en de eigen controle daarover, neem toe.
Daarvoor zijn onlangs weer wat stappen gezet. In mei volgend jaar is namelijk een aangescherpte privacywet van toepassing volgens Europese wetgeving. Die zorgt er aan de ene kant voor dat ik als individu betere rechten krijg ten aanzien van persoonlijke gegevens, en die ook kan uitoefenen. Aan de andere kant legt de wet verantwoordelijkheid bij de organisaties die persoonlijke gegevens ver- en bewerken.
Privacy als standaard dus, waarbij de verantwoordelijkheid om zorgvuldig om te gaan met gegevens ligt bij diegene die ze mogen gebruiken. En, zolang jij dat goed vindt.
Steeds opnieuw kijken
Hiermee zijn we er nog niet, maar we gaan wel weer een stap de goede kant op. Al moeten we ons blijven realiseren dat er steeds nieuwe technologische mogelijkheden ontstaan die zullen vragen om aanpassing van de wijze waarop we naar privacy kijken. Niet alleen het gebruik van persoonlijke gegevens maar ook de exclusieve zeggenschap over de eigen gegevens.. Maar daarover later meer.
Wil je trouwens meer weten over wat de nieuwe wetgeving voor jouw organisatie betekent? Vraag het me eens. Daarvoor mag je me wel mailen: privacy@businessunlocked.nl. Maar niet voor iets anders gebruiken. OK?
